هفت نوع سرمایه‌گذاری جایگزین

سرمایه‌گذاری خصوصی

سرمایه‌گذاری خصوصی یک دسته گسترده است که به سرمایه‌گذاری در شرکت‌های خصوصی یا شرکت‌هایی که در بورس عمومی مانند بورس اوراق بهادار نیویورک لیست نشده‌اند، اشاره دارد. چندین زیرمجموعه از سرمایه‌گذاری خصوصی وجود دارد که شامل موارد زیر است:

• سرمایه‌گذاری در شرکت‌های نوپا (ونچر کپیتال)، که بر روی شرکت‌های راه‌اندازی و مراحل اولیه تمرکز دارد.
• سرمایه‌گذاری در رشد (گروت کپیتال)، که به شرکت‌های بالغ تر و رشد کرده تر  کمک می‌کند تا گسترش یا بازسازی شوند.
• خریداری‌ها یا (بای اوت)، وقتی که یک شرکت یا یکی از بخش‌های آن به صورت کامل خریداری می‌شود.

بدهی خصوصی

 به سرمایه‌گذاری‌هایی اطلاق می‌شود که توسط بانک‌ها (به عنوان مثال، وام بانکی) تأمین نشده و یا در بازار عمومی معامله نمی‌شود.

وقتی شرکت‌ها به سرمایه اضافی برای رشد کسب‌وکار خود نیاز دارند، از بدهی خصوصی استفاده می‌شود. شرکت‌هایی که سرمایه را صادر می‌کنند به عنوان صندوق‌های بدهی خصوصی شناخته می‌شوند و به طور معمول از دو راه درآمد کسب می‌کنند:

• از طریق پرداخت‌های بهره و بازپرداخت وام اولیه.

هج فاندها

هج فاندها صندوق‌های حوزه‌ای سرمایه‌گذاری هستند که دارایی‌های نسبتاً نقد را معامله می‌کنند و از استراتژی‌های مختلف سرمایه‌گذاری با هدف کسب بازدهی بالا بر روی سرمایه‌گذاری خود استفاده می‌کنند. مدیران هج فاندها می‌توانند در تخصص‌های مختلفی مانند سهام طولانی-کوتاه، بازارهای نیوترال، بازاریابی ولاتیلیته، و استراتژی‌های کمی تخصص داشته باشند.

هج فاندها انحصاری هستند و تنها برای سرمایه‌گذاران نهادی مانند اموال دانشگاهی، صندوق‌های بازنشستگی و صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک، و افراد با دارایی‌های بالا در دسترس هستند.

املاک و مستغلات

املاک و مستغلات به عنوان یکی از انواع سرمایه‌گذاری‌های جایگزین، شامل خرید، مالکیت، مدیریت و فروش املاک با هدف کسب سود است. این نوع سرمایه‌گذاری با ویژگی‌های چون تنوع‌بخشی پرتفوی به دلیل همبستگی پایین با دیگر دارایی‌ها، ایجاد درآمد نقدی از طریق اجاره‌دادن املاک، افزایش ارزش سرمایه‌ای ملک به مرور زمان و محافظت در برابر تورم از جذابیت بالایی برخوردار است.

با این حال، سرمایه‌گذاری در املاک و مستغلات با چالش‌هایی مانند نقدشوندگی پایین، هزینه‌های بالا و پیچیدگی ارزیابی همراه است که نیازمند دانش و تجربه می‌باشد. به طور کلی، املاک و مستغلات فرصت‌های زیادی برای کسب درآمد و افزایش ارزش سرمایه‌ای فراهم می‌کند، اما نیاز به مدیریت دقیق دارد.

کالاها

کالاها نیز دارایی‌های واقعی هستند و بیشتر منابع طبیعی مانند محصولات کشاورزی، نفت، گاز طبیعی، و فلزات گرانبها و صنعتی هستند. کالاها به عنوان یک روش در مقابل تورم مورد نظر قرار می‌گیرند، زیرا آنها به بازارهای عمومی سرمایه حساس نیستند. به علاوه، ارزش کالاها با عرضه و تقاضا صعود و نزول می‌کند – تقاضای بالاتر برای کالاها منجر به افزایش قیمت‌ها و بنابراین سود سرمایه‌گذار می‌شود.

کالاها کمتر جدید در صحنه سرمایه‌گذاری هستند و هزاران سال است که معامله می‌شوند. امستردام، هلند، و اوساکا، ژاپن ممکن است دارای عنوان بازار کالاهای اولیه‌ترین رسمی باشند، به ترتیب در قرن‌های شانزدهم و هفدهم و در قرن نوزدهم میلادی، بورس کالاهای شیکاگو با معاملات آتی کالا آغاز شد.

اشیاء کلکسیونی

 اشیاء جمع‌آوری‌پذیر شامل یک طیف گسترده از اقلام مانند:

• خودروهای وینتیج
• هنرهای زیبا
• اسباب‌بازی‌های در شرایط ایده‌آل
• تمبرها
• سکه‌ها
• کارت‌های بیسبال سرمایه‌گذاری در اشیاء جمع‌آوری‌پذیر به معنای خرید و حفظ اقلام فیزیکی با امید به افزایش ارزش دارایی‌ها در طول زمان است.

این سرمایه‌گذاری‌ها ممکن است بیشتر جذاب و جالب به نظر برسند نسبت به سایر انواع، اما به دلیل هزینه‌های بالای تهیه، عدم پرداخت سود یا درآمد دیگر تا زمان فروش، و احتمال از بین رفتن دارایی‌ها اگر به درستی نگهداری یا مراقبت نشوند، ممکن است پرخطر باشند. مهارت کلیدی مورد نیاز در سرمایه‌گذاری در اشیاء جمع‌آوری‌پذیر تجربه است؛ باید یک متخصص واقعی باشید تا انتظار بازگشت سرمایه‌گذاری خود را داشته باشید.

محصولات ساختاری

معمولاً محصولات ساختاری بازارهای دارایی‌های ثابت را شامل می‌شوند – آن‌هایی که به سرمایه‌گذاران پرداخت‌های سود مانند اوراق بهادار دولتی یا شرکتی را پرداخت می‌کنند – و مشتقات، یا اوراق بهاداری که ارزش آن‌ها از یک دارایی یا گروهی از دارایی‌ها مانند سهام، اوراق بهادار، یا شاخص‌های بازار می‌آید. نمونه‌هایی از محصولات ساختاری شامل قراردادهای مبادله پیشرفته (CDS) و اوراق بدهی وثیقه‌شده (CDO) است.

محصولات ساختاری می‌توانند محصولات سرمایه‌گذاری پیچیده و گاهی پرخطر باشند، اما به سرمایه‌گذاران محصولاتی سفارشی را ارائه می‌دهند تا نیازهای خود را برآورده کنند. این محصولات بیشتر توسط بانک‌های سرمایه‌گذاری ایجاد شده و به صندوق‌های حوزه‌ای، سازمان‌ها یا سرمایه‌گذاران خرده‌فروشی ارائه می‌شوند.

محصولات ساختاری نسبتاً جدید به منظر سرمایه‌گذاری هستند، اما شاید به دلیل بحران مالی ۲۰۰۷-۲۰۰۸ از آن‌ها شنیده باشید. محصولات ساختاری مانند CDO و اوراق بهادار مسکن (MBS) در دوران رونق بازار مسکن قبل از بحران محبوب شدند. هنگامی که قیمت‌های مسکن کاهش یافت، کسانی که در این محصولات سرمایه‌گذاری کرده بودند، زیان‌های بسیاری را تحمل کردند.